Iets wat me opvalt in mijn praktijkruimte is de reactie van mensen op de vraag ‘hoe gaat het met je?’ Het is een vraag die ik standaard stel wanneer een cliënt mijn ruimte binnenkomt. Het is opmerkelijk hoe deze toch alledaagse vraag plots, binnen de muren van mijn therapieruimte, een moeilijke, gewichtige vraag blijkt te worden. Hoe deze vraag, misschien wel door de “magie” van de spreekruimte, zijn vluchtigheid verliest.
Vaak benoemen mensen dat, niettegenstaande ze de vraag verwachten, deze vraag binnenkomt bij hen. Dat dit hen op een bepaalde manier confronteert met zichzelf. Dat deze vraag hen spiegelt, hen uitnodigt om naar zichzelf te kijken. Echt te kijken… Hoe ze bijna op een bepaalde manier, pas op dat moment contact krijgen met hoe ze zich effectief voelen.
Het zet me aan het denken. Mee beïnvloed door hetgeen in de media nu vaak naar boven komt door de hele coronacrisis. Hoe deze (inter)nationale crisis veel problemen en moeilijkheden blootlegt. Hoe veel, terechte, aandacht gaat naar de moeilijkheden en de zwaarte van de gevolgen van deze crisis.
Deze blog druist misschien wat in op deze berichtgeving. Want ik merk binnen mijn eigen praktijk, dat een crisis voor sommige mensen ook iets anders teweegbrengt. Ik zie als therapeut regelmatig hoe het aangaan van de confrontatie met de eigen angsten, breder: de eigen kwetsbaarheid, net veel kan brengen.
Wanneer mensen aangemoedigd worden tot een interne dialoog. En hiervoor op een regelmatige frequentie tijd voor nemen. Tijd voor zichzelf nemen. Ze als het ware een dialoog met zichzelf opstarten waarin ze bewust aan zichzelf vragen ‘hoe gaat het met mij?’.
Dit met de bedoeling om tot een dieper contact met zichzelf te komen. Hoe getracht wordt contact te maken met hun eigen diepere gedachten en gevoelens. Hier expliciet de tijd voor genomen wordt om tot deze gedachten en gevoelens te kunnen komen. De tijd genomen wordt om deze te begrijpen. De tijd genomen wordt om echt over deze vraag na te denken en henzelf een antwoord te geven. En ze hier geduldig en authentiek geïnteresseerd naar luisteren.
Niettegenstaande dat dit een eng en soms beangstigend parcours kan zijn, kan het contact met de eigen diepere emoties net de toegangspoort zijn om in een soort volledigere en completere versie van jezelf te gaan bestaan. Waar de ruimte wordt gegeven aan kwetsbare stukken om te bestaan naast de sterke stukken.
Wanneer je ruimte en tijd creëert voor hoe iemand zich echt voelt of wat deze echt denkt. (Door bijvoorbeeld mijn introductievraag bij elk gesprek. Maar ook door mijn cliënt doorheen onze gesprekken mee te begeleiden tot een dieper contact met de eigen verlangens angsten ed). Dan zie ik vaak een soort last van de persoon voor mij vallen.
Hoe het zichtbaar een opluchting geeft dat de kwetsbaarheid eens gezien en gehoord mag worden. Hoe het beeld van ‘zwakheid’ die vaak geassocieerd wordt met kwetsbaarheid niet klopt. Maar het net een stabieler, evenwichtiger, authentieker bestaan geeft.
Dat net de connectie maken met de kwetsbaarheid en deze zelf ruimte tot bestaan geven, helend kan werken. Mensen zich hierdoor net gesterkt voelen. Zichzelf beter begrijpen en hierdoor meer controle krijgen op gedragingen die voortvloeien uit deze onderliggende emoties. Mensen die net vanuit deze kwetsbaarheid de verbinding aangaan. En net dit als een (positieve) verandering aanvoelen bij zichzelf.
Meer nog, wanneer mensen de connectie kunnen maken met hun eigen kwetsbaarheid en deze laten bestaan, opent de deur naar meer (aan)gepaste zorg/ zelfzorg. Immers als er geen contact is met de eigen emotionele nood, dan is het ook erg moeilijk om hiervoor te zorgen.
Het hele idee dat deze kwetsbaarheid ook voor een ander kan en mag bestaan houdt de mogelijkheid in zich van een diepere, authentieke(re) verbinding. Dat deze verbinding ook net is wat kwetsbaarheid nodig heeft. En dat de verbinding het contact met deze kwetsbaarheid net nodig heeft. De insteek van deze blog dat juist de kwetsbaarheid de kracht in zich draagt om écht te kunnen gaan verbinden.
Het gevoel te mogen bestaan om wie je bent en niet louter om wat je doet.
Caroline Costers
Psychotherapeut in privépraktijk Ublomi
Psychotherapeut Altēro regio West-Vlaanderen
