“Singles Talk” : Mijn relaties duren nooit lang...

'Ik ben Mark, 51 jaar. Ik had verschillende korte relaties, de langste duurde 2 jaar. Ik ben nooit getrouwd geweest. Om één of andere reden lijken al mijn relaties gedoemd om te mislukken. Soms zijn het de vriendinnen die er een eind aan maken, maar meestal ben ik het zelf. Het lukt me niet om de relatie interessant te houden. Ik ben één keer echt verliefd geweest toen ik jong was, dat meisje zette er zelf een punt achter. Daar heb ik erg van af gezien, maar ik was toen nog jong. Nu ben ik veel nuchterder geworden en ik geloof er ook niet meer in ....'

Wanneer je relaties telkens opnieuw na korte tijd mislukken is het misschien interessant om eens na te gaan wat maakt dat jij of je vriendinnen er een punt achter zetten?

Wat maakt dat je de relatie niet interessant kan houden? Wat mis je dan? Kom je niet tot genoeg verdieping of verbondenheid in de relatie? Of blijft er na verloop van tijd net te weinig "ik" over in de relatie? Je zegt dat je er veel nuchterder en rationeler tegenover staat. Laat je het nog toe om je te 'geven' in een relatie of bewaar je een zekere reserve en afstand?

Bij mensen met bindingsangst zien we wel eens dat ze het het na een tijdje voor bekeken houden in de relatie omdat de groeiende intimiteit die ermee gepaard gaat hen te bedreigend wordt. Het op lange termijn boeiend houden in een relatie heeft te maken met elkaar beter en beter te leren kennen, je kwetsbaar te durven opstellen en een veilige intimiteit te creëren. Maar evenzeer is het belangrijk te durven en mogen verschillen van elkaar en de vrijheid krijgen om jezelf te zijn, je verder individueel te kunnen ontplooiien in je relatie maar ook daarbuiten. Het is m.a.w. een continu zoeken naar een balans tussen afstand en verbondenheid.

In duurzame relaties zie je dat het flexibel bewegen tussen deze 2 polen versterkend werkt zowel voor de intimiteit als voor de individuele ontplooiing. In relaties waarin bindings- en/of verlatingsangst speelt lopen partners hierop wel eens vast omdat men te bang is voor een stevige verbondenhed en men dus te veel afstand houdt, of dat men vanuit de angst om verlaten te worden te veel op de partner gefocust is en men de eigen behoeften en groei wel eens uit het oog verliest.

Het Altēro team